‘L Zanni àva gnòsto la fame. ‘Na fame ca ‘l sufrì par ‘n bagòn de tempo, deprìa de ca ‘l Fo l’ava ‘nfamosìto n’a televisione. Miòn e miòn de ùmin e dùne l’aèva sì gnòsto ed el nostro, divùnto famòso, palòn e palòn de granàri àva catàto. Ell diìva sèmper “Jo li fanto bambla o fal li bambla te”, ‘l chè vurìa dìi ca l’riccamènto c’àva tegnùto ‘l podarìa tègne chelùnque c’avìa da sua fiancàta grossìga furbarìa o bonèra sòrta, e quàn chelùno rispondèia “m’pf, a ha blà hòrem, e gig agòra hìgo blòiko rùssula hujù” com’a dìi c’ava da arià la bùca hor, para tut el so riccamènto, ma che qualchelàltro avarìa men fortunèra a tentàr, dacchè l’famoso ‘l bloikarìa prìa d’a scalàda pe’la famosàgghene e ‘l farìa cadècere jù, ‘l so ribattimènto l’erìa ca la ‘nvidiarìa l’erìa ‘na roba tuta de poracciòni.
‘Nsòmma, o la ka o la là, ‘l nostro l’erìa riàto en alto, e ‘l so petìto l’erìa passeràto an logo de par le pietànze par el “bung blago bung blago bung”, val a dìi pe’l coitàr ch’e dùne, diìto in triviàrica mannèra. “Hòrem ch’jo sun en bosso, ‘n dovarìa più fatakàre par bungàre con qualchelùna dunèlla! E ‘nvèce sembrarìa ànca più aspèrica ‘mprèsa!”
Quandeccallà, ‘n jorno, ‘sta spentàgora de dunzellìna ca li spassètta sgambalàndo frìttica frìttica proprio suto ‘l grugnàzzo.
“Ü, üü, ü, chèsta ‘n me schàmpa, wùlla là!”.
“Wùssa via ‘ntano, olòbo de ùmo!” La fa ella quan che ‘l Zanni s’accostìsce a leilà.
“Hej, tattàgo reschìge me zun zun! Bàda, wùlu bùssu bùdu, uuuuhh lu wùssu bùdu!”
Al oreciàr de ‘ste fonèmme d’allupatàto ella fàssi anca più schifidòsa e spappagnàndoli ‘na gran tumbàda n’a bùca ‘l spatàcca ‘n terràno.
“Ba-umf, chelsà kùsa chel’àgio canàto ‘n del presenziàrmi àla signettìna, ga ùma slèppa de màna destrèrica ca la dentària ha metà fennèta ‘n su de la strada! Ba-umf!”
La gàdji bèri bìmba, ‘ntànto, qualchelàltri glandrìdici ùmin ca la ulalònnino cadòri jù faèva, gàdja ma gràmma, berìda cum l’èra. ‘Na bìmba ca le glàndri de la tuta galàssassa e de li tuti planùmi la ululitàvano, òmini gàdji bèri ma ben mondùloni da crèdar ca ‘l gran piantòne vurìa dìi par furzìa fascinùme.
‘L pòro Zanni l’àva quindi ‘na pìcciula e smagnacchiàta consolerìa, n’o sapècere de ùmin prestèvoli zìmzallati cum àva stiìto lui da la laulìta, ma tuto smojàto e smurìto retronnò a càsa.
Renteràto ‘n del su riposàrio ‘na vòjia de rivìntia e de consolarità divoròllo, de smagnaccàrsi tuto ‘l cibarimènto ca podarìa catàre, de sfondòrcersi lo visceràme de prelibaziòni e leccornàcchere e de sgratàre tuta la so ‘nfeliciàgghene a bòte de graserìa. E ‘sì l’Zanni, pòro meschiòne e ‘ntristàto, sfogòssi co la so veciàrda cumpagnèra, gnosciànza fin de quand’erìa pirolìno, la grànda fame ca la so popolerìa cumpagnòssi da li tèmpi veciàrdi. La fàma catàta ‘n l’àva mài poderiàto sprigionàre de ‘sta maledicerìzia ca su la di lui crapògna restìava, e crepòlli, ‘l tristaròlo, con ‘na sonòra sciupetonàta de organùme ‘ntèrno. E la moràle de ‘sto favolamàre l’è ca te poterìa catàre tuto l’riccamènto ca l’è ‘n su del planùme Tèrra, ma ca se nasciùsti Zanni affamàto ‘n potèri crepàcere Pantalòne.
Gàga blùng!